پیغام ورود و خروج

 

اما اين منصب چگونه منصبي است كه لازم است بعضي از امامان ما در سن هفت سالگي به آن مقام نائل ‌شوند. منصب امامت از چنان اهميتي برخوردار است که وجود امام معصوم را يک اصل لازم و قطعي نشان مي دهد حتي اگر امام در غيبت بسر ببرند. آنچه در زير مي آيد به نوعي بيان اهميت اين اصل اعتقادي است. پي بردن به اهميت منصب و جايگاه امامت در عالم، بسياري از شبهات پيرامون امامت را حل خواهد کرد. لازم به ذكر است كه بحث امامت در حوزه جهان بيني اسلام است.
 

شيعه و عامه در هر چيزي اختلاف داشته باشند، در موارد زير با يکديگر اتفاق نظر دارند:

1- در مورد سال ولادت پيامبر اکرم، پدرشان عبدالله و مادرشان آمنه در بين مسلمانان هيچ اختلافي نيست و همگي بر اين امر متفق القول هستند.
 

2- همه مسلمانان بر اين عقيده اند كه پيامبر اكرم (ص) از زمان بعثت در تاريخ 27 رجب سال 610 ميلادي تا پايان عمر مبارک، داراي مقام عصمت بودند و اين عصمت در چهار حوزه ي: وحي، سهو و نسيان و خطا، گناه، رفتارهاي فردي و اجتماعي تقسيم مي‌كنند.
 

اما مذهب حقه تشيع اعتقاد دارد كه اين عصمت از بدو ولادت در تمامي حوزه ها جاري بوده است. گروهي از اهل تسنن مي‌گويند که عصمت پيامبر از سن بلوغ به بعد بوده و عده اي ديگر بر اين عقيده اند که ممكن است از پيامبر سهو و خطا سر بزند اما گناه كبيره از ايشان سر نمي‌زند. در هر حال همه فرق اسلامي به اتفاق، عصمت پيامبر اکرم (ص) را بعد از رسالت قبول دارند.

3- با توجه به شخصيت پيامبر اکرم و اوصافي كه از ايشان ذكر شد، روايتي قطعي السند از ساحت مقدس حضرت نقل شده که هم در كتب شيعه و هم در هفتاد كتاب روايي عامه که از هفت طريق از صحابي مورد وثوق اهل سنت، آمده است.

رسول خدا فرمودند: « مَنْ مَاتَ و لم يَعْرِفُ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً » كسيكه بميرد و امام زمانش را نشناسد، با مرگ زمان جاهليت مرده است » (2)
 

هدف از بعثت انبياء آوردن تعاليمي بوده كه انسان را از جاهليت خارج كند. پيامبر‌ اكرم (ص) در پي بیست وسه سال رسالت خود به دنبال اين هدف بودند. حضرت در اين روايت مي فرمايند: کسيکه امام خود را نشناسد دوباره به دوران جاهليت بازگشته است که در نتيجه آن رسالت هم بي ثمر مي شود.
 

خداوند در قرآن كريم در باب امامت در بيان گرانقدري فرموده است: « يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ » (3) اي پيامبر ما! روزي را به مردم يادآوري كن كه ما هر امتي را با پيشوا و امامش مي‌خوانيم.

چرا خداوند در اين آيه نفرموده: "ما هر كسي را مي‌خوانيم" بلكه فرموده: "هر كسي را با امام خود مي‌خوانيم؟" دليل اين امر، فطري بودن مسئله امامت است.
 

در آيه ديگري، خداوند در معرفي امام به دو گروه اشاره مي‌كند.

گروه اول: « وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ لا يُنْصَرُونَ » (4) و قرار داديم رهبران و پيشواياني كه مردمانشان را دعوت به آتش مي‌كنند و اين افراد در روز قيامت كمك و ياري نمي‌شوند.

طبق اين آيه، يك گروه از امامان و رهبران، رهبراني هستند كه مردم را بسوي آتش مي‌خوانند.
 

گروه دوم: « وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا لَمَّا صَبَرُوا وَ كانُوا بِآياتِنا يُوقِنُونَ » (5) و چون شكيبايى كردند و به آيات ما يقين داشتند برخى از آنان را پيشوايانى قرار داديم كه [مردم را] به فرمان ما هدايت میكردند.

اين گروه کساني هستند که دو خصوصيت دارند: اولاً جزء صابران هستند، ثانياً به آيات الهي يقين دارند.
 

حال به حكم عقل، بين اماماني كه « يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ » بوده و دعوت به آتش مي کنند و اماماني كه « يَهْدُونَ بِأَمْرِنا » بوده و به امر الهي دعوت مي کنند، كداميک را بايد انتخاب كرد؟
 

قرآن كريم نه تنها به ما اجازه تبعيّت از هر كسي را نداده بلکه در آيه 35 سوره يونس تكليف اين امر را مشخص مي‌كند. « أَ فَمَنْ يَهْدي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلاَّ أَنْ يُهْدى‏ فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ » پيروي كردن از كسيكه شما را بسوي حق هدايت مي‌كند شايسته است يا پيروي از كسانيكه ادعاي رهبري مي‌كنند اما خودشان نياز به هدايت دارند؟ شما را چه شده چگونه داورى میکنيد؟
 

حاكم حسكاني در کتاب مستدرك و جلال الدين سيوطي در کتاب درّ المنثور (هر دو از علماء مورد اعتماد عامه هستند) از رسول اكرم نقل كرده‌اند كه « لما نزلت [إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ] قال رسول الله(ص): أنا المنذر و علي (ع) الهادي من بعدي و ضرب بيده إلى صدر علي (ع) فقال: أنت الهادي بعدي يا علي بك يهتدي المهتدون » (6)

  

زمانيكه اين آيه نازل شد ، پيامبرفرمودند: (نور در خانه‌هايي است كه به اذن خداوند داراي رفعت است و خداوند اجازه داده است در آن خانه ها ذكرش شود) فردي برخاست و از پيامبر سؤال كرد: اينها، كدام خانه ها هستند؟ پيامبر (ص) فرمودند: خانه پيامبران است. سپس ابوبكر در حاليكه با دستش به خانه اميرالمؤمنين علي (ع) اشاره مي كرد، پرسيد: اين خانه هم از آن خانه هاست؟ پيامبر (ص) فرمودند: بله، بلكه از برترين آنهاست.


 

---------------------------------------------------------------
پی نوشت: 
 

1) نجم/آيات 3و4

2) بحار الانوار ج23ص 89

3) اسراء/آيه 71

4) قصص/آيه 41

5) سجده/آيه 24

6) شواهد التنزيل/ج1/ص381

7) مائده/آيه67

8) احزاب/آيه 33

9) وسائل‏الشيعة/ج27/ص34

10) بحارالأنوار/ج40/ص 49  

11) شوري/آيه 23

12) نور/آيه 36

13) بحارالأنوار/ج23/ص325

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: